Noel’den sonraki ilk pazar İsa’nın ailesine ithaf edilmiştir. Tıpkı her insan gibi İsa’da dünyaya geldiğinde ailesinin dikkatli bakışları ve şefkati çevresini sardı. Bugün gerçekten sadece oğulları için yaşayan, O’nun için acı çeken ve hayatlarında aldıkları her kararda oğullarını temel alan Meryem ve Yusuf’a bakıyoruz. Böylece ailemizi tekrar düşünebilmek, Tanrı’nın şerefini ailemizde gösterebilmek, İncil’e göre yaşayabilmek için yardım alıyoruz.
Matta, Yusuf ile bir rüya görmemizi sağlıyor. Onun rüyası Tanrı’nın yüceliğini gösteren kelimeleridir.
Yusuf bu bebeğin uyuşmazlıkların bir işareti olduğunu anlamıştı. O her baba gibi O’nu koruması gerektiğini hissediyordu. Mısır’a kaçış, bir şehirde sürekli yabancı olmak, gizlenerek yaşayabilmek için bir yer aramak gibi tüm bu bedeli ağır fedakarlıkları ve acıları Meryem ile paylaşıyordu. Yusuf’un hayatı bebek doğduktan sonra değişti. Ama ne Yusuf ne de Meryem bunun için şikayet etmediler. Onlar Tanrı’nın isteğini yapmayı biliyorlardı ve onlar için mümkün olan tek şeyi yaptılar. Hasta bir bebeği kabul eden bir aile düşünüyorum. Hastaneye koşmalılar, sahip oldukları her şeyi bu bebek için satmalılar ve bebeğin sağlığını garanti altına alabilmek ve onu yaşatabilmek için yardım istemeliler. Bu aile beklenmeyen bu bebeği kabul ediyorlar ve onun için evlerini, işlerini ve belki de şehirlerini değiştiriyorlar. Yusuf ve Meryem gerçekten eskisi gibi yaşamadılar. Onlarda amaçlarını gerçekleştirebilmek için ne zaman ne de kapasite yoktu. Yusuf ve Meryem oğulları için yaşadılar ve bu oğul bu güvenlik içinde yaşadı. Ve böylece hayatlarının arzusunu gerçekleştirdiler. Onların hayatı bir hizmete, sevgiye ve Tanrı’nın ışığının yansıdığı bir hayata dönüşüyordu.
Diğer iki okuma bizi ailelerimiz hakkında düşünmeye yönlendiriyor. Anne baba ve çocukların, kardeşlerin ve yaşlıların hep beraber yaşamalarının ne anlamı var?
Hıristiyanlar, Tanrı’nın izini ailelerine taşıyabilmek için gerçekten çağrılarına göre yaşıyorlar. Tanrısal üçlü birliği gösterebilmek için karşılıklı sevgi çağrısını gerçekleştirebilmek bir gerçek hediyedir. Aziz Pavlus kocalar, karılar, çocuklar ve babalar için nasıl davranmak gerektiğini söylemeden önce bütün Hıristiyanların amacının hayatlarımızın Tanrımızın hayatına benzemesi gerektiğini belirtmiştir. ‘Böylece, Tanrı’nın kutsal ve sevgili seçilmişleri olarak yürekten sevecenliği, iyiliği, alçakgönüllülüğü, sabır ve yumuşaklığı giyinin. (Koloseliler 3.12)’. Bu Tanrı’nın isteğini çocuklarımıza aktarabilmenin tipik şeklidir. Ve biz biliyoruz ki gerçekten onun çocukları olabilmek için, her şeyden önce tam, dolu, mükemmel bir aile kurabilmek için, sevgi ve şükran ile bir ilişki için ona ailemizde yer vermeliyiz. Ağzımızdan ve kalbimizden gitmeyen hatalarımız, kabalıklarımız ve egoizmimizi affetmek günlük alıştırmamız olmalıdır.
Aile bir hazırlık yeridir. Sonra tüm cemaatimizde Tanrı’nın barışı ve sevgisi ve İsa’nın barışının sevgisi parlayacaktır.
Bu prova Tanrı’nın kelimelerini birlikte dinleyebilmek, ilahiler söyleyebilmek ve birlikte dua edebilmek için gereklidir.
Bugün devam edebilmek ya da başlayabilmek için bir fırsatımız var. Henüz hiç söyleyemediğimiz ailemize teşekkürlerimizi söyleyebiliriz. Onlara yardım ederek onları sevebiliriz, ya da en azından yemek ten önce Tanrı’nın takdisini onlara sunabiliriz. Ve küçüklere ve büyüklere, yaşlı ve hastalara, yakınımızdakilere ya da uzaktakilere zamanımızı verebiliriz. Kutsallığımız gösterebilmek için bir şeyler yapabiliriz ve ailemiz içinde hediye edilen bu sonsuz sevgiyi yaşamaya başlayabiliriz.