04/07/2010 - Olağan Devre - 14. Pazar Günü - C

1.Okuma Yeş. 66,10-14 Mezmur 65 2.Okuma Gal. 6,14-18 İncil Lk. 10,1-12.17-20

“Onlar da gerçekle kutsal kılınsınlar diye kendimi onların uğruna adıyorum”. Bu cümle İsa’nın duasının en önemli olanıdır. Şimdi O'nun duasının sözlerden ibaret olmadığını anlıyoruz, duası bir armağandır, yani kendisini armağan etmek. İsa’nın duası yaşamını sunmasıdır. Birazdan, Zeytinlik Bahçesinde acı çekerken şöyle diyecektir: “Baba, benim değil senin istediğin olsun”. İsa, kendisini “kutsuyor”, yani kendisini sunuyor, aynen Yeruşalim tapınağında sunak masasında sunulan kurbanlar gibi! O kendisini kurban ediyor. O kurban edilen sunaktır. O, kendisini “onların uğruna" sunuyor. Tapınakta sunulan kurbanlar ya tüm halk için ya da özel bir kişi için sunulurdu. İsa’nın niyeti kendini öğrencileri için sunmaktı. Onların sadece günahlarının affedilmesini istemekle kalmıyor, onların da "gerçekle" kutsanmalarını istiyor. Bu sebepten onlar hep İsa’nın ardından gitmeliler. Onlar da Baba’ya sunulacaklar. Onlar da sevgi, Tanrı'nın dünyaya sevgi armağanı olmalılar böylece Onun Baba olduğunu bir kez daha belirtecekler. Onların sevgisi de kendini sunmak olacaktır, aynen Efendilerinin ki gibi! Biz burada dua etmeyi öğreniyoruz, gerçek duamızın nasıl olması gerektiğini anlıyoruz, Baba’nın yüreğine ulaşan dua çok sözler, güzel ilahiler, çok mumlar... değildir. Kendini sunmak, işte bu gerçek duadır. Bu sebepten gerçekten dua eden kişi herkese açık olur, egoizminden arınır, kendini düşünmez, kendi şanını ve huzurunu aramaz. Biraz önce İsa Baba'sından şakirtlerini gerçekte kutsamasını istemişti, şimdi kendisini bunun için sunuyor. İsa, duanın güzel sözlerle güçlenmediğini biliyor, gereken kendini sunmaktır. İsa için en önemli şey şakirtlerinin kutsanmasıdır ve bunun için yaşamını vermektedir. Onlar “gerçekle kutsal" kılınacaklar ve Tanrı'ya sunularak insanlara O'nun büyük sevgisini göstereceklerdir.

Aziz Pavlus’un söyledikleri iman yaşamlarını ciddiye almak isteyenler içindir: “Önemli olan... yeni hayata kavuşmaktır”. Yeni hayata kavuşmak için de “Mesih İsa’nın haçından” geçmek gerekir. Havari Rabbin haçı ile övünmekte ve bu övgüsünü “dünya açısından haça gerildim” diyerek tamamlamaktadır; yani dünyanın, kendi seçimlerini etkilemesine izin vermemiştir. Eğer dünya sana bulaşmıyorsa ve seni etkilemiyorsa, sen onu yendin ve “yeni bir hayata” kavuştun.

İsa’nın şakirtleri kendisinden işte bu görevi alırlar, insanlara Tanrı’nın Hükümdarlığının yeniliğini müjdelemek ve tecrübe ettirmek! Onların da kendilerini yenilemeleri, farklı olmaları gerekecektir: bu sebepten onlar “kurtların arasında kuzular gibi” olacaklardır. Bu sözün anlamı açıktır: kuzular sataşmaz ve şiddet kullanmazlar, onları tehdit etsen de, yaralasan da, öldürsen bile seslerini çıkartmazlar. Onlar bu şekilde gerçekten yeni olacaklardır çünkü nereye giderlerse gitsinler dünyanın kötülüklerine karşı gelmek için yeni bir yöntem getireceklerdir. Nereye giderlerse gitsinler genelde insanları sıkan ve meşgul eden sorunları getirmeyeceklerdir: para, kıyafet, gelecek için para biriktirmek ve başkaları tarafından beğenilmek gibi. Gerçekten de onlar yeni yaşama sahiptirler. Sonuç olarak da sözleri her zamanki dırdırlar değildir, tersine ümit, güven ve sevinç mesajıdır: “Tanrı’nın Hükümdarlığı size yakındır”. Bu müjde İsa’nın yaptıkları ve dedikleriyle birleştiğinde sevinç ve bekleyiş getirmektedir. Hastaları iyileştiren ve seven, günahkârları teselli eden o İsa, yaşıyor ve Ruhu ile dünyada hep vardır, şakirtlerine ve tüm Kilisesinde de Ruhunu vermektedir.

Herkes, nerede olursa olsun Ona yönelebilir, bu sebepten tüm dünyaya teselli gelebilir. İşaya’nın peygamberliği gerçekleşmektedir, yüreklere sevinç dolmaktadır. Sayısı artan şakirtlerin bu “işi” için ilk sevinen, Rabbin kendisidir. Onlar görevlerinin nasıl tamamlandığını anlatmak için geri döndüklerinde İsa, onlarla birlikte sevinmektedir. Onların sevinci büyüktür çünkü onların gittiği yerde, sözleriyle şeytanlar kaçıyor. Bu Tanrı'nın Hükümdarlığının geldiğinin en büyük işaretidir. Şeytan kaçıyorsa, Hükümdarlığı yenilmiştir: artık Şeytanın insanlar üzerinde etkisi yoktur. Sadece İsa değil, Onun gönderdikleri de gittikleri yere barış ve iyilik getiriyorlar, bu refah zenginlik ve para gibi veya zevk gibi de aldatıcı değildir. Onlar İsa’yı tanıtarak sevgiden gelen refahı getiriyorlar. Bu sevgi var olmak için yorgunluk ve acı da getirse sonuç olarak sevinç getirmektedir, derin bir memnuniyetin sevincini vermektedir. İnsan sevildiğini ve severek kendisinin de armağan, Tanrı'nın armağanı olabileceğini bildiğinde kendini canlı ve mutlu hisseder. Bu sebepten İsa şakirtlerini sevinmeye çağırır çünkü Baba onları sevmektedir. Bu sevinçten dünyaya Hükümdarlığın sözünü ve işaretini getirmek için güç alırlar. Bu sevinç hürriyetin getirdiği sevinçtir, kötülüğü yenmenin mutluluğundan daha büyüktür, “yeni yaşama” kavuşmanın sevincidir, Baba'nın acı çeken dünyaya verdiği yeni armağandır.