24/04/2005 – Paskalya Devresi - 5. Pazar Günü - A Yılı

İlk Okuma Havarilerin İşleri 6,1-7 Mezmur 32/33

İkinci Okuma 1Petrus 2,4-9 İncil Yuhanna 14,1-12

Tüm inananlar Tanrı’ya, oğulları olarak samimiyetle yönelmeyi arzu ediyorlar… Zaten bu yüzden rahip, Büyük İman Açıklaması’ndan sonra dünyanın ve Kilise’nin ihtiyaçları için cemaati Baba’ya yakarmaya davet ediyor. Bu dualara “evrensel dualar” ya da “inananların duaları” denir. “Evrensel dualar” denir çünkü o anda tüm insanlığı ilgilendiren kötülükler için dua edilir, “inananların duaları” denir çünkü antik zamanlarda katekümenler ayrıldıktan sonra söylenirlerdi. Katekümenler, İman duasından sonra topluluktan uzaklaşırlardı ve toplulukta sadece vaftizliler kalırdı. Bu dualar, herkesin katıldığı Kutsal Kitap okuma bölümünün sonunda bulunuyor, daha sonra ayinin en önemli kısmı, Efkaristiya bölümü başlıyor. Bu dualar, daha önce birileri tarafından hazırlanmış olabilir, ya da o anda, kişilerin içinden gelen dilekler söylenebilir. Daha sonra, her bireysel dilek Tanrı’ya yöneltildikten sonra, her seferinde bir tek bir söz tekrarlanır. Rahip, bu anı bir dua ile noktalayarak adakların sunulması ritine geçer.

İsa, Tanrı’ya karşı büyük bir güven duygusu duymamıza yardımcı olmak istiyor. Bugün, Baba’nın bize olan sevgisi konusunda bize güvence veriyor : O’nun evinde çok yer var, ve Isa bizim için o yerleri ayırıyor!! Daha sonra kendisi, bizi Baba’ya tanıtacaktır. Rabbimiz bu basit ama anlamlı simgeyi inancımızı güçlendirmek için kullanıyor. İnançlarımız gerçek olmalı, yoksa, ruhsal olarak hep sallantıda ve korku dolu oluruz.

İnancımız, gerek Tanrı ile ilişkimiz açısından, gerekse de İsa ile olan ilişkimiz açısından gerçek olmalıdır. Bu çok önemlidir: Eğer O bize O'na güvenmeye davet ediyorsa, O Tanrı demektir! Bu yüzden bugünkü İncil okumasında İsa, bize tüm ilahi yaratılışını anlatıyor. Ona inanmalıyız, O’nun vasıtasıyla Baba’ya ulaşıyoruz. Baba, gözlerimize gizli kalsa bile, İsa sayesinde O'nu tanıyabiliyoruz: işte bu “Ben Gerçeğim” sözlerinin anlamıdır. Sadece gerçek değil, İsa Baba’da, Baba da İsa’da bizim için hayattırlar.

Havariler bunu anlayıp, tecrübe etmişlerdi ve bize, çimentoyla köşe taşına eklenmiş kayalar gibi Mesih’e bağlı kalmamız gerektiğini söylüyorlar. İsa’ya sıkı sıkıya bağlı olanlar anlatılamaz derecede büyük bir zenginliğe sahip olurlar ve bununla onurlanırlar. İsa öldü, ama biz bundan utanç duymuyoruz. Tam tersine, biliyoruz ki O’nun ölümü onun ne kadar değerli olduğunu açığa çıkardı. O, insanlar tarafından kenara atılmış bir taş iken Tanrı O’nu yapısı için çok önemli bir taş olarak, temel taşı olarak kullandı.

Tanrı’nın yapısı Kilise’dir! Orası, İsa’nın bizim için yerler hazırladığı yapıdır. Ben, İsa’nın gereksiz seyirciler için koltuk ve divan hazırladığını düşünmüyorum. İsa’nın neşesine katılabileceğimiz, Baba tarafından sevilebileceğimiz ve kardeşlerimizi sevebileceğimiz yerler hazırlıyor bize. Hayatımızı gerçek kılan sevgi, İsa’nın sevgisidir. İsa'nın bize hazırladığı yerlerde haç da eksik olmayacaktır, yoksa Öğretmenimiz ve Rabbimiz olan İsa'ya benzeyemeyeceğiz. Yerler farklıdır. Bunu bize ilk cemaatin sorunlarını çözmek için Havarilerin ettiği tercihler söylüyorlar. Merhamet işleri için bir yer var, dua hizmeti için bir yer var ve Tanrı Sözünü yayma hizmeti için bir yer var. Her imanlı, İsa’nın kendileri için hazırladığı bir yere oturmalı ve herkes için yer var. O, ne gereksiz yerleri ne de diğerlerini yargılama yerleri hazırlamadı. O, ya dua aracılığıyla, yada merhamet işleri aracılığıyla, yada O'nun Sözünü duyurma aracılığıyla, kardeşlere hizmet edebilmemiz için yerler hazırlıyor. Kimse kendi yerini seçemez, herkese kendi yeri teslim ediliyor! Tüm yerler onurlu ve gereklidir. Daha saklı olan ve göze çarpmayan yerler daha değerlidir. Ama her yer, biz Kilise’de hizmetimizi tamamladığımız zaman İsa’nın bizi götüreceği şanlı yerin bir prelüdüdür!

Sana geliyoruz Rab İsa, emin yolumuz, gerçeklik ışığımız ve gerçek dolu hayatımız! Seninle birlik içinde kalarak kardeşlerimiz için ve dünya için büyük bir hediye olacağız!