"Daima Rab İsa’da sevinin!". Bu tavsiye ile Aziz Pavlus, bugünkü Noel bayramına Hazırlığın üçüncü haftasının giriş duasında bize sevinçle seslenmektedir. Eski zamanlarda bu Pazar gününe, "sevinç" veya "neşe" günü denirdi. Gerçekten de, günün tüm okumalarında, sevinçli olmaya çağrı göze çapmaktadır. Noel Bayramına Hazırlık devresindeyiz, bekleme zamanıdır: sevinçsiz bekleme yoktur! Biz kurtuluşumuzu bekliyoruz, yaşamımıza anlam verecek olanı bekliyoruz, bizi seveni ve damadın, gelini arzuladığı gibi bizi arzulayanı bekliyoruz!

İşaya Peygamberde okuduğumuz metin, İsa’nın Nasıra’daki sinagogda, okumak için kalktığı zaman bulduğu bölümdür. Bu sözlerle, İsa, Pederi’nden özel bir misyonla görevlendirildiğini bilmeyen ve onu tanıdıklarını zannedenlere kendini takdim etti: "Yüce Allah’ın ruhu üzerimdedir, çünkü Rab kutsal yağ ile beni takdis etti...". Peygamberin sevinci, böylece Pederin fakirlere, ezilenlere, kölelere, esir olanlara karşı sevgisini gerçekleştiren İsa’nın da sevinci oluyor. Böylece İsa bizim de dahil olduğumuz tüm bu kişilerin sevinci oluyor! Biz birçok görünen veya görünmeyen sahibe hizmet etmesi gereken köleleriz, vicdanımızdaki küçük veya büyük birçok günah zincirinin esirleriyiz, bedenimizin hastalıklarından, kendi veya kardeşlerimizin günahlarından kalbimiz kırık, sonunda koruyucumuzun geleceği güzel haberini bekleyen fakirleriz! Peygamberin sözleri, bize ümit veriyorlar, gözlerimizi berrak ve saf bir sevinçle parlatıyor! Bu sözlere Meryem’in dudaklarından çıkan şu sözlerle cevap veriyoruz: "Canım Rabbi yüceltir, ve ruhum Kurtarıcım Tanrı sayesinde, sevinçle coşar"! Meryem, Allah’ın fakirlere ve acı çekenlere olan sevgisini biliyordu, Oğlunu beklerken bunu haykırdı, ve O geldiğinde, Kudüs’e doğru yolunda karşılaştığı herkeste bunu gerçekleştirdiğini gördü!

İsa’nın gelişi sevinç ve mutluluk getirdi: Bugünkü İncil’de okuduğumuz bölümde, Vaftizci Yahya’nın da bekleyiş içersinde olduğunu görüyoruz. İncil yazarı Yahya’yı, ilk önce adı ile tanıtıyor, anlamı da "Allah merhametlidir, sevgidir"! Onu ışığın tanığı, kalpleri imana açan biri olarak tanıtıyor. Yahya gelmesi gereken kendisinin olmadığını biliyor, ve ona bunu soranlara açıkça ilan ediyor. Yahya Mesih değildir, ama Mesih’in gelişine kalpleri hazırlayandır, onları Mesih’ten Kutsal Ruh’u almaya hazırlıyor, O’nun sözünü dinlemeye çağırıyor: "Rabbin yolunu düzeltin"!

Yahya, "aranızda tanımadığınız biri duruyor" diye sesleniyor. Kendisinden de "O’nun çarıklarının bağlarını çözmeye bile layık değilim" diye bahsediyor. Bu son sözü, Museviler tarafından kolay anlaşılabilen, ancak olağandışı bir şeydi. Bir kişi çocuk bırakmadan ölseydi, onun en yakın akrabası dul karısını eş olarak alıp, merhuma bir varis vermeliydi. Ancak bu akraba daima bu görevi kabul etmezdi. O zaman da onun yerini alacak olan kişi, görevi üstlenmeyen akrabanın çarığının bağını toplum içinde, çözmeliydi. O halde Yahya’nın kullandığı sözün anlamı, kendisinin İsa’nın yerini almaya layık olmadığıdır. İsa damat gibi gösteriliyor: gelini seven, yani halkı seven damat İsa’dır! Bu ünvanı peygamberler Allah’a verirlerdi, çünkü birçok kere sadakatsizlik yapan gelin olan İsrail’in sadık damadı, Allah idi! Karşılaştırılamaz bir sevgi ile halkını ziyarete gelen İsa’nın, damat olduğunu söylemek, Allah olduğunu söylemek anlamında idi.

Bu, beklediğimiz ve Noel Bayramına Hazırlık devresinde beklemeye alıştığımız, İsa’dır! Bekleyiş sevinç doludur, çünkü hayal kırıklığına uğramayacağımızı biliyoruz! Aziz Pavlus bizi sevinmeye çağırıyor, ama devamlılıkla dua etmeye ve şükretmeye de çağırıyor: gerçekten de şükreden kişi kendisini düşünmüyor, yanında olana dikkat ediyor, çağıran Allah’a kulak veriyor! Bekleyiş, uyanık kalmaktır, kötülüğe alet olmamaya dikkat etmektir, her şeyde kutsanmaya çalışmaktır!