29/12/2002 – Noel Zamanı 1 PAZAR: KUTSAL AİLE - B

Noel bayramından sonraki Pazar Gününü, İsa’nın kabul edildiği, hizmet gördüğü ve yaşamayı öğrendiği Kutsal Aile Bayramına adamak artık gelenek haline gelmiştir. İsa bu ailede oğul olarak büyüdü, bu ailede yaşamayı, sevmeyi, hizmet etmeyi, itaat etmeyi, dua etmeyi, çalışmayı ve acı çekmeyi öğrendi.  Kutsal Aileye bakmak, bizim ailelerimizdeki yaşam şeklimize dikkati çevirmemize yardım etmektedir ve aynı zamanda ailelerimiz içersindeki birlik için şükretme fırsatıdır!

İşte, İsa’nın ailesi merkez oldu! Meryem ve Yusuf, halkın geleneklerine bağlı olduklarından, ilk oğullarının, Allah’a adanması gerektiğini biliyorlardı. Bu görevleri tüm yaşamları boyunca gözlerinin önünde bulunması gerekiyor, böylece kendilerinin yaşamlarının sahipleri olmadıklarını dolayısıyla onlarla birlikte olan öteki canın da onlara ait olmadığını biliyorlardı.  Oğullarını Allah’a adamaları aynı zamanda onların, Allah’a yönelmiş ve diğer tüm halkların arasında büyük bir misyonu olan bir halkın üyeleri olduklarını hatırlatmaktadır. Onlar şunu demiyorlar: “Biz kendimize bakıyoruz!” veya “Herkes ne isterse yapsın!”. Onlar köklerinden koparılmak istemiyorlar ve başkalarının sevinçlerini veya acılarını paylaşmaktan çekinmiyorlar!

Birinci ve ikinci okumalarda bilinçli olarak İbrahim ve Saranın, yaşlı olmalarına rağmen, bir çocuk arzulamaları teması işlenmiştir! Oğulları oluyor, bu onlara bir hediyedir!  Halkın atası, tüm soyuna alçakgönüllü davranışını geçiriyor: hiç bir zaman bir oğlu olduğu için gururlanmayacaktır, daima onun bir armağan olduğunu söyleyecektir! Aynen, Allah’a iman eden ebeveynler, evlatları ile davranışlarında, doğumdan önce ve sonra, büyüme çağlarında, seçim yapacakları zamanlarda, aynı hikmetle dolu olmaları gerekiyor.

İbrahim’in ve Sara’nın oğulları dikkatli ve temkinli hesapların sonucu değil, imanın bir meyvesidir.  Allah’ın onlara bir evlat vereceğine güvendiler ve bu oğullarının O’na olan imanlarını devam ettirecek bir kalbi olacağına, dünyaya O’nun hikmetini ve şanını yayacağına, inandılar.  Onlar Allah için bir oğul arzuluyorlardı.  Yaşlılıklarında bu oğul gelince, Allah’a şükrettiler!

Meryem ve Yusuf, Allah’a oğulları için şükrediyorlar ve herkesten önce O’na ait olduğunu kabul ediyorlar. Bu sebepten onu, Kudüs’e, mabede götürüyorlar.

Burada beklenmedik iki olay oluyor: biri erkek ve diğeri kadın, iki yaşlı, kim bilir hangi ışıkla aydınlanıp, o bebeğin herkesin mutluluğu olmak için seçildiğini, O’nun gelişinin yüzyıllar boyunca beklenen, iyi haber olduğunu, biliyorlar! Şimeon, O’nun yaşamının kolay olmayacağını da biliyor, kendi halkı arasında kabul olmayacağını ve annesinin de acı çekeceğini biliyor. Bu iki yaşlının sözleri, meleklerin Meryem’e söylediklerine, Yusuf’un ve çobanların dediklerine uyuyor! Ama, anne ve baba ne korkuya kapılıyorlar, ne de gururlanıyorlar. Onlar “görevlerini” yerine getiriyorlar ve sonra Nasıra’da basit yaşamlarına devam ediyorlar. Onların tüm dikkati Allah’ın onlara bağışladığı oğullarında! Önemli olan, Allah’ın O’nda yaptıklarıdır, insanların O‘nun hakkında söyledikleri değil: insanlar o kadar çok şey söylüyorlar ki!

Ailemiz ve Hıristiyan aileler sevinçli olsunlar: onlar Allah tarafından kutsandılar, Meryem ile Yusuf’un ortasında olan aynı İsa’nın bulunduğu ortamdalar! Onlar duaya zaman ayırınca, Nasıra’daki evde bulunan sevgi, barış, ahenk ruhunu, Peder onlara da bağışlayacaktır. Sonra, davranışlarında birbirlerini, Allah’ın onları gördüğü gibi görmeye çalışacaklardır: ve her şey için Allah’a şükredeceklerdir. Ebeveynler, kendilerini Allah’ın oğulları tarafından tanınması için araç olarak görecekler, ve O’nu taklit etmeye çalışacaklardır! Çocuklar, hikmette, yaşta ve lütufta büyüyen İsa’da gerçek evladın örneğini görecekler  ve tüm büyümelerini O’nun ışığında programlayacaklardır.

Her ailede Peder’in sevgisi, Oğul’un itaati ve Ruh’un barışı hüküm sürecektir!

Böylece her aile, tek Allah’ın küçük bir görüntüsü olma lütfunu elde edecektir!