Allah’ın İsmi’ni telaffuz ederken ne düşünüyorsun?

Allah’ı tasavvur ederken, O'nun güneşten de daha parlak ve daha aydınlık bir Işık olduğunu düşünüyorum. O’nu, bütün herşeyi ve herkesi yarattığı, istediği, sevdiği ve koruduğunu bana gösteren bir Işık gibi görüyorum. Bütün varlıkları ve yarattıklarını güzelleştiren bir Işık gibi görüyorum. O’nunla yürüyüp, O’na varmam için yürüdüğüm yolu aydınlatan bir Işığa benzetiyorum: Allah Işık’tır! (1Yuh. 1,5)

Allah’ı düşündüğüm zaman, hissedilen ama görünmeyen, heryerde hazır bulunup aktif olan Ruh aklıma geliyor. Benden farklı ve daha üstün olup, ne dokunabileceğim ne görüp varlığını kavrayabileceğim, ama diğer yandan bana yakın olan, içime sızıp, içten dışarı doğru yayılan; sevgi ve barış niteliklerini yaptıran bir Ruh düşünüyorum: Allah Ruh’tur! (Yuh. 4,8)

Yine, Allah’ı düşündüğüm zaman, yeryüzünde rastlayamadığım, tatlı ve öyle güzel bir Sevgi’yi farkediyorum ki: sevilmediği zaman bile sevmeyi bilen bir sevgi! Tıpkı bir ateşin demiri eritip değiştirdiği gibi, herşeyi sevip ısıtan ve başkalaştıran bu Tanrısal Sevgi.

Öyle bir Sevgi ki bu, küçücük bir ölçeğiyle içime dalıp beni değiştiren ve herkesi sevmemi sağlayan... seni de! Allah Sevgi’dir! (1Yuh. 4,24)

A che cosa pensi quando nomini Dio-Allah?

Quando penso a Dio penso a una grande luce, più luminosa e più splendente di quella del sole, luce che mi fa vedere tutte le cose e tutte le persone come sue creature, volute da lui, e quindi protette e amate da lui. È luce che mi fa vedere bello tutto il creato. È luce che mi fa vedere la strada su cui io devo camminare per arrivare a lui per sempre! Dio è Luce (1Gv 1,5)!

Quando penso a Dio penso allo spirito, invisibile come è invisibile il vento, ma presente e attivo sempre e ovunque. Penso allo spirito, così superiore e diverso da me, che non posso né toccarlo né vederlo né sentirlo, ma anche così vicino e penetrante che può venire in me e farmi compiere le sue opere d’amore e di pace. Dio è Spirito (Gv 4,8)!

Quando penso a Dio penso all’amore, ad un amore così bello e dolce che non possiamo trovarlo sulla terra: un amore che ama anche se non è amato! Penso ad un amore che trasforma tutto ciò che ama, perché lo riscalda, come la fiamma trasforma il ferro! Penso all’amore, che, in piccola misura, può entrare in me e cambiarmi e farmi amare tutti, anche te! Dio è Amore (1Gv 4,24)!