Siz diyorsunuz ki, insan ilk günah ile doğar (Adem ile Havva’dan gelen günah ile doğar). Bir bebek doğuştan suçlu olabilir mi? Ne için vaftizin günahı kaldırdığını söylüyorsunuz?

İnsan dünyaya geldiğinde suçsuzdur, bu aşikardır; fakat o, Tanrı’yı ve O’nun sevgisini tanımaz, dolayısıyla da O’nu sevemez halde bulunur: Bu hal “günah”tır, günah da insanı kandırır, onu bencil kılar, ona Tanrı’nın Söz’ünden şüphe ettirir. Bu insanın Tanrı’nın onu ne kadar ve nasıl sevdiğini bilmek ve O’na kendini bağışlamak için İsa’ya ihtiyacı vardır. Vaftizi isteyen kişi kendini, insanlara Tanrı’nın en büyük armağanı olan İsa ile birleştirir. Bu şekilde de o, Tanrı’ya yakın olmaya, O’nu kendinden ve bütün varlıklardan daha çok sevmeye başlar. O, İsa sayesinde, Tanrı’ya yakınlaşır, yani kurtarılır.

Vaftiz, insanın kendini Tanrı’ya adamaya karar vermesinin anıdır; O Tanrı ki, kendini İsa’da sevgi olarak göstermiştir. Kendini Kilisesine vaftiz ettirmesiyle, Tanrı’ya, İsa ile birlikte bütünüyle itaat eden “evlat” olmak için insan kendini İsa ile birleştirir. O anda insan bulunduğu günah halinden, yani Tanrı’dan uzakta olmaktan çıkar. O uzaklık ki tüm günahlar ve tüm suçların sebebidir çünkü orası ışıksız yerdir, orada hiçbir şey anlamlı değildir. Bu, ilk günahtır, insanın suçlarının geldiği durumdur: Kibir yalanı, o yalan ki Adem’i ve Havva’yı kandırmıştır.

Bebek, İsa’sız (ve Vaftiz’siz) büyüyorsa, bu, herkeste olan bencil ve benmerkezli olma eğilimini ortaya çıkarır! Vaftiz olan kişi de, egoizmin değişik biçimleri ve tezahürleri ile sürekli olarak kötülüğe teşvik edilmektedir, fakat, İsa’ya olan sevgisi sayesinde onun bu teşviklere karşı koymak için ışık ve gücü bulunmaktadır. Bazen o, bu kötü teşviklere göre davranır, o takdirde günahın gücü onda suç olur: O zaman, Tanrı’dan ve acı çektirdiği insanlardan af dilemelidir.

***

Voi dite che l’uomo nasce con il peccato originale. Può un bambino avere colpa quando nasce? Perché dite che il battesimo toglie il peccato?

Quando l’uomo nasce non ha colpe, è ovvio, ma si trova nella situazione di non conoscere Dio e il suo amore e quindi di non amarlo: questa situazione è il “peccato”, che lo inganna e lo fa essere egoista e gli fa dubitare della Parola di Dio. Quest’uomo ha bisogno di Gesù per sapere quanto e come Dio lo ama e per donarsi a lui. Chi vuole il battesimo si unisce a Gesù, il dono più grande di Dio agli uomini, e comincia ad essere vicino a Dio, ad amarlo più di se stesso e di tutte le creature. Grazie a Gesù egli si trova vicino a Dio, e cioè viene salvato.

Il battesimo è il momento in cui l’uomo decide di donarsi a Dio, a quel Dio che in Gesù si è manifestato come amore. Facendosi battezzare dalla sua Chiesa, l’uomo si unisce a Gesù per essere con lui “figlio” per Dio, del tutto obbediente a lui. In quel momento egli esce dalla situazione di peccato in cui si trovava: la distanza da Dio, causa di tutti i peccati e di tutte la colpe, perché è luogo senza luce, dove nulla ha significato. Questo è peccato originale, la situazione da cui vengono le colpe dell’uomo: la menzogna dell’orgoglio, menzogna che ha ingannato Adamo ed Eva.

Il bambino, se cresce senza Gesù (e senza battesimo), manifesta l’orientamento egoistico ed egocentrico comune a tutti! Anche il battezzato è continuamente tentato da molte forme e manifestazioni di egoismo, ma, nel suo amore per Gesù, ha luce e forza per combattere queste tentazioni. Qualche volta egli può essere vinto, e allora la forza del peccato diventa colpa in lui: egli potrà e dovrà chiedere il perdono a Dio e agli uomini che ha fatto soffrire.